وقت طلاست

وقت طلاست

وقت و عمر بدون شک ارزشمندترین دارایی انسان است، چرا که هرگز قابل برگشت نیست و بازتولید نمی شود. وقت را نه توان به کسی داد و نه می توان از کسی قرض گرفت. عمر تنها ماشینی که دنده عقب ندارد. فقط می توان از زمان به نحو احسن استفاده کرد. وقت تنها دارایی مشترک بین انسانهاست که برخی درست از آن بهره می برند و حتی ثانیه ها برایشان ارزشمند است و در ثانیه ها موفقیت خود را مشاهده می کنند. ولی برای برخی روزها و ماهها و سال ها و کل عمر ارزشی ندارد.

 

ما فقط یک بار حق زیستن داریم و دیگر فرصت دومی برایمان نخواهد بود. هر چه صحیح تر از وقت استفاده کنیم، برنده تر هستیم. در جلد 5 بحارالانوار از امام صادق (ع) نقل شده که می فرماید: انسان عاقل موظف است زمان خودش را بشناسد و متوجه وظایف خودش باشد. کسی عالم به مقتضیات زمان خود باشد، مورد هجوم اشتباهات قرار نمی گیرد. پیامبر بزرگوار اسلام (ص) هم می فرمایند: در ایام زندگی، لحظه های الهی وجود دارد. در کمین آن فرصت ها باشیم و از آن استفاده کنیم.

 

مهم‌ترین چیز در زند‌گی انسان که از ارزش والایی برخوردار است، وقت است. در واقع شیرازه حیات ما را تشکیل می‌دهد. ارزش وقت از آن جا دانسته می‌شود که خداوند در قرآن کریم سوره‌ ای را به نام "العصر" فرستاده و در جاهای دیگر به برهه‌هایی از زمان اشاراتی داشته است.

 

در احادیث نیز داریم که رسول‌ اعظم(ص) فرمودند: در روز قیامت از عمر انسان به طور عموم و از جوانی به طور خصوص پرسیده می‌شود که در چه راهی سپری شده و فرمودند: فراغت را قبل از این که مشغول شوی غنیمت بشمار.

 

اولین و مهمترین وظیفه انسان مسلمان در برابر وقت خویش آن است که آن را حفظ کرده و مراقب و مواظب آن باشد، باید بیشتر از مال از وقت مراقبت کرد، زیرا مال دوباره به دست می آید، ولی وقت بازگشت ندارد. باید از آن در مواردی که به سود سعادت خود و رشد و ترقی روحی و مادی آن باشد صرف کند و از آن بهره گیرد.

 

شایسته است که مومن و مسلمان از مرور گذشت ایام برای نفس خویش عبرت اندوزد و پند گیرد، زیرا روز ها وشب ها هر تازه ای را کهنه و هر دوری را نزدیک می کند و عمرها را در می نوردند و کودکان را پیر و پیران را به فنا و نیستی می کشاند. همانا مومن نباید از این شب و روز غافل باشد، بلکه باید به تفکر پردازد و عبرت گیرد.

 

همچنین لازم است که انسان نگرش صحیح و درست و توجه به گذشته داشته باشد تا از رویدادها و سرنوشت ملل گذشته و سنت الهی درباره آنان عبرت بگیرد، چون گذشته ظرف رویدادها و گنجینه عبرت ها است. همچنین ضروری است که انسان توجهی به آینده داشته باشد، زیرا انسان بر حسب فطرت به آینده بسته شده و نمی تواند از آن غفلت کند. اما نکته مهم این است که انسان باید در حال زندگی کند و تمام همت خود را برای زمان حال به کار برد و تنها از گذشته عبرت و پند گرفته و در تلاش برای ساختن آینده باشد.